Η μοναχή Τσιγιόνο μελετούσε για χρόνια, μα αδυνατούσε να βρεί τη φώτιση. Μια νύχτα, μετέφερε έναν παλιό κουβά, γεμάτο με νερό. Καθώς περπατούσε, παρατηρούσε μια αντανάκλαση της πανσελήνου μέσα στο νερό του κουβά.
Ξαφνικά, τα καλαμένια χερούλια που κρατούσαν τον κουβά ενωμένο έσπασαν κι ο κουβάς διαλύθηκε. Το νερό χύθηκε, η αντανάκλαση του φεγγαριού εξαφανίστηκε
και η Τσιγιόνο φωτίστηκε.
Έγραψε αυτούς τούς στίχους:
Από 'δω κι από 'κει
τον κουβά να κρατήσω προσπάθησα
ελπίζοντας πως το αδύναμο
καλάμι ποτέ δεν θα έσπαγε.
Ξαφνικά ο πάτος έσπασε.
Ούτε νερό ούτε φεγγάρι στο νερό.
Η κενότητα στα χέρια μου.
(Από το βιβλίο του OSHO)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου