Myths of Ancient Egypt

 

                                      OSIRIS

Osiris is perhaps the most easily recognised of the gods. He was always dressed in white mummy's clothes: he wore a beard and held in his crossed arms the crook, the flail (whip), and sometimes the sceptre - all signs of authority and power. Most often he was depicted as the judge of a dead person's soul.

As god of the underworld, Osiris became respected above all other Egyptian gods. He was responsible for receiving reports from other gods of the recently dead person's soul as it progressed through the trials of the underworld, and for rendering final judgement on the fate of the soul. He was usually attended by Isis and Nephthys and assisted by Thoth and Horus, who spent part of their time in the underworld, having earthly responsibility as well. The jackal-headed god Anubis was responsible for  embalming and generally preparing the body and, as such, was Osiris's chief assistant.

(From the same book by Robert A. Armour, ''THE AMERICAN UNIVERSITY IN CAIRO PRESS'', 1986)

Ο Ηράκλειτος και ο Υπερλεττρισμός

  '' 'Ετσι, αντί να εννοεί, δηλαδή να δίνει νόημα προς αποκάλυψη και διερεύνηση, η σύγχρονη γλώσσα έγινε ουσιαστικά ενδεικτική με την έννοια ότι υποδεικνύει και διατάζει. Έτσι βρίσκεται στους αντίποδες του Λόγου του Ηράκλειτου, που δεν υποδεικνύει αλλά προτείνει ένα νόημα, το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να αρχίσει να αναζητά.

Από την πλευρά τους, ο λεττρισμός (lettrisme), o υπερ-λεττρισμός (ultralettrisme), όλες οι μορφές α-λογοτεχνίας και αγράμματης λογοτεχνίας, αγωνίζονται να αναλύσουν τις ίδιες τις λέξεις προκειμένου να ανασυνθέσουν από αυτές άγνωστες, ξεκινώντας από το γράμμα.

'Αλλοι πηγαίνοντας πιο μακριά, επιχειρούν να αναλύσουν το ίδιο το γράμμα, προκειμένου να μας παρουσιάσουν κάποια άγνωστα αλφάβητα που αντικαθιστούν τη γραφή με το γραφισμό. Από τη μέθη των συγκυριών περιμένει κανείς επίσης κάποιαν έκσταση.''

(ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, εκδόσεις Πλέθρον 1987, Εισαγωγή J. Brun)

Περί διαλογισμού

     

              ΣΚΕΨΗ, ΜΗ-ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ       

                          ΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥΣ 

Ο χρυσός κανόνας στο διαλογισμό μας διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν τελικά κανόνες για το πότε και πώς ακριβώς θα βιώσουμε το πεδίο αυξημένης συνείδησης που ονομάζεται διαλογισμός.

Έχει όμως καθιερωθεί η άποψη ότι στο διαλογισμό εισερ-χόμαστε σε μια κατάσταση δίχως σκέψη. Επομένως, ο διαλογισμός είναι κάτι πέρα από τη σκέψη, δεν συντε-λείται μέσα σε αυτή, αλλά εμπεριέχεται στην κενότητα.

('ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ, Μικρές τομές σ΄ένα Μεγάλο Ζήτημα',  Μιχαήλ Καρπαθίου, 2003)

AN EXAMPLE OF A SYMBOL

                              

                                 ABRACADABHRA

''This charm was used throughout the Middle Ages. One only had to write it down in the triangular pattern shown below and wear it round one's neck as a sort of phylactery or charm to be protected from various diseases and to be cured of fever:

 ABRACADABRA

  ABRACADABR 

   ABRACADAB

    ABRACADA

     ABRACAD

      ABRACA

       ABRAC

        ABRA

         ABR

          AB 

           A

The word derives from the Hebrew ABREG AD HABRA 'strike dead with thy lightning'. In Hebrew it comprises nine letters. Placing aleph on the left side of the triangle -and its ninefold repetition- is the magical element.''

(The Penguin Dictionary of SYMBOLS, Jean Chevalier, Alain Gheerbrant. Translated from the French by John Buchanan-Brown, 1994)

Alchemical voices

  As used by its most distinguished representatives, alchemical literature possesses a suggestive language, rich in allegories, homophony and word-play which, often through the mediation of Jakob Böhme's theosophical works, has had a profound effect on the poetry of Romanticism (Blake, Novalis), the philosophy of German idealism (Hegel, Schelling) and modern literature (Yeats, Joyce, Rimbaud, Breton Artaud).

  Many voices, even from within their own ranks, were raised against the 'obscure idioms' of the alchemists. And their own account of their communication technique hardly sounds more encouraging: ''Wherever we have spoken openly we have, actually, said nothing. But where we have written something in code and in pictures we have concealed the truth.'' (Rosarium Philosophorum, Weinheim edition, 1990)

(ALCHEMY & MYSTICISM, Alexander Roob, Taschen 2006)

Gandhi on Ahimsa

''Ever since my return to India I have had experiences of the dormant passions lying hidden within me. The knowledge of them has made me feel humiliated though not defeated. The experiences and experiments have sustained me and given me great joy.  But I know I have still before me a difficult path to traverse. I know I must reduce myself to zero. So long as a man does not of his own free will put himself among his fellow creatures there is no salvation for him. Ahimsa is the farthest limit of humility.''

(from ''GANDHI- AN AUTOBIOGRAPHY, Beacon Press, Boston'')